پیام زادروز اوتار مهربابا

تولد برای همه ی جانداران جهان آفرینش، پیشآمد مسلمی است. لیکن زایش انسان بر خلاف جانداران دیگر است که تولدشان فاقد اهمیت و در زندگی بی اختیار و بر مرگشان هم کسی افسوس و دریغ نمی خورد. جشن زاد روز انسان بر اهمیت آن دلالت دارد، و اگر شخصی زندگی را با احتیاط تمام به سر برد، امکان آخرین مرحله ی سیر تکامل تدریجی او را در بر خواهد داشت. پیشرفت انسان روی به جلو است، لیکن چون ماشین خودکار نیست. سرنوشت او به دست خود او سپرده شده و طبق اراده ی خویش، آنرا شکل و صورت می دهد ودر قالب میریزد، زیرا نوع بشر، رنج و درد سیر تکامل تدریجی دون انسانی را کشیده و هنگامی برایش فرا رسیده است که در تحصیل پاداش و میوه ی آن همت ورزد، و آن میوه و پاداش، زایش در عالم روحانی است در همین زندگی جهانی و به وعده ی امروز و فردا قناعت نکردن.

همینکه انسان به خویش متوجه و با ذوقی بینهایت، نگران وصول پاسخ به پرسشهای باطنی است که «کی و کجا» زایش او بطور مسلم در جهان روحانی به وقوع پیوسته است.
همینکه دل به چنین مرحله توازن برسد، بیخودانه و خود به خود محیط مادی او تعدیل و خویش را با جهان آفرینش هم آهنگ و سازگار می بیند. محافظه کاری، نابردباری و غروز و خودخواهی از او دور می گردد. جلوه ای نو و مقصدی نو در همه ی چیزها مشاهده می کند. تاریک دلان و روشن دلان، ناپاکان و پاکان، گناهکاران و ثوابکاران، به نظرش امواجی می گردد که حجم آن بر سطح اقیانوس زندگی، کوچک و بزرگ است. نیرویی عادی از منشاء کاینات می بیند، که بوسیله زمان و مکان و نسبت به کنش و واکنش اداره می گردد. روشن دل به جاه و مقام خویش نمی نازد، تیره دل و گناهکار رنج لکه بدنامی و داغ شرمساری سرمدی نخواهد کشید. کسی به کلی گمشده نمی شود و کسی هم نباید ناامید بشود.
داروی من به جهان پریشان و ناراحت تجویزی است که بکوشد پاسخ پرسش «کی و کجا» را به دست آرد. و آن دانشی است که آغاز و انجام همه، همانند، و ایست فرح بخش زندگی، در جهان خاکی، فرصتی است برای او، که برادری جهانی انسانی را جامه ی عمل بپوشاند، و آن هم به نوبه ی خود، درخت بهره برداری غیر منصفانه را ، از ریشه بیرون می آورد.
دعای خیر من در شناخت این هدف زندگی همراه شماست.
اوتار مهربابا

هند - ناسیک، 29 بهمن 1316 خورشیدی